Christiaan Zwanikken exposeert in de Haagse Electriciteitsfabriek, tot 30 april 2017, van vrijdag tm zondag. Afgelopen zaterdag was ik daar als vrijwilliger aan het zaalwachterijen en dat gaf me de mogelijkheid langdurig van de tentoonstelling en de ruimte te genieten. Al is dat misschien niet geheel het goede woord, want de sfeer in de fabriek is indrukwekkend en de expositie tamelijk verontrustend. Creepy. Maar op een bizarre manier ook fijn. Voor mij werkt kunst het best als het wat met me doet. Een bepaalde emotie oproept. En dat deed deze wel.
Helaas heb ik van de expo bijna alleen maar video’s en die krijg ik hier niet geüpload.
De Electriciteitsfabriek krijgt eigenlijk meer dan 5*, maar ik ben dan ook een sucker voor urbex locaties. De tentoonstelling zou meer richting 4* gaan, maar in combi trekt het omhoog. Wat me wel tamelijk verbijsterde waren de bezoekers die (kleine) kinderen meenamen. En er dan vervolgens totaal niet op aan het letten waren. Twee ouders die alleen maar bezig waren hun instagram account te vullen en ondertussen een nest van vier kindertjes van rond de 4 a 6 jaar rond laten rennen. Terwijl er aan de entree toch duidelijk was gesteld dat kinderen aan de hand moeten worden meegevoerd. Nou, moet je daar als zaalwachter eens wat van zeggen. Valt niet goed. Waar ik me mee bemoeide. Nah… met de veiligheid van bezoekers en het onbeschadigd houden van de tentoonstelling misschien? Het andere stel was nog onbeschofter en zei: ‘Daar ben jij toch voor, om daar op te letten?’ Zoooo blij dat ik ondertussen wayyyyy rustiger ben en mijn aandrang kopjes van rompjes te trekken bij zo’n toon en dat soort stompzinnige arrogantie danig onder controle heb. Bleef het toch nog gezellig 😉
Easily Annoyed 